haec ego non rideo C

rīdĕo, si, sum, 2 ( dep. collat. form ridetur, Petr. 57, 3; 61, 4), v. n. and a. [Bœot. kriddemen for krizein gelan, orig. form krid j emen].

Neutr., to laugh (cf. cachinnor).

In gen.:

numquam ullo die risi adaeque Neque hoc quod reliquom est plus risuram opinor,

Plaut. Cas. 5, 1, 4:

risi te hodie multum,

id. Stich. 1, 3, 89:

ridere convivae, cachinnare ipse Apronius,

Cic. Verr. 2, 3, 25, § 62:

M. Crassum semel ait in vitā risisse Lucilius,

id. Fin. 5, 30, 92:

cum ridere voles,

Hor. Ep. 1, 4, 16.—With si: ridetque (deus), si mortalis ultra Fas trepidat. Hor. C. 3, 29, 31; so id. Ep. 1, 1, 95 sq.; 1, 19, 43; id. A. P. 105: ridentem dicere verum Quid vetat, while laughing, i. e. in a laughing or jesting manner, id. S. 1, 1, 24; cf. Cic. Fam. 2, 4, 1.—With a homogeneous object: ridere gelôta sardanion, Cic. Fam. 7, 25, 1:

tempus flendi et tempus ridendi,

Vulg. Eccl. 3, 4.—

In partic.

To laugh pleasantly, to smile; and ridere ad aliquem or alicui, to smile on one (so almost entirely poet.; syn. renideo): Juppiter hic risit tempestatesque serenae Riserunt omnes risu Jovis omnipotentis, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 254 (Ann. v. 445 sq. Vahl.); cf.:

vultu Fortuna sereno,

Ov. Tr. 1, 5, 27:

ridere ad patrem,

Cat. 61, 219.—

Transf., of things, to laugh or smile, i. q. to look cheerful or pleasant:

sedes quietae large diffuso lumine rident,

Lucr. 3, 22:

tempestas,

id. 5, 1395:

argentum et pulchra Sicyonia,

id. 4, 1125:

ille terrarum mihi praeter omnes Angulus ridet,

Hor. C. 2, 6, 14:

argento domus,

id. ib. 4, 11, 6:

florum coloribus almus ager,

Ov. M. 15, 205:

pavonum ridenti lepore,

Lucr. 2, 502; cf.: colocasia mixta ridenti acantho, smiling, i. e. glad, Verg. E. 4, 20. — With dat.:

tibi rident aequora ponti,

smile upon thee, look brightly up to thee, Lucr. 1, 8; Cat. 64, 285. —

To laugh in ridicule, to mock (cf. II. B. 2.):

quandoque potentior Largis muneribus riserit aemuli,

Hor. C. 4, 1, 18.—

Act., to laugh at, laugh over any thing.

In gen. (class.; cf. Brix ad Plaut. Men. 478):

rideo hunc,

Ter. Ad. 4, 2, 9; cf. id. Eun. 5, 6, 7:

Acrisium (Juppiter et Venus),

Hor. C. 3, 16, 7 et saep.:

risi nivem atram,

Cic. Q. Fr. 2, 13, 1:

joca tua,

id. Att. 14, 14, 1:

haec ego non rideo, quamvis tu rideas,

say in jest, id. Fam. 7, 11, 13:

nemo illic vitia ridet,

Tac. G. 19; cf.: perjuria amantum (Juppiter), Tib. 3, 6, 49; Ov. A. A. 1, 633;

for which: perjuros amantes,

Prop. 2, 16 (3, 8), 47.— Poet., with obj.-clause:

Amphitryoniaden perdere Sidonios umeris amictus,

Stat. Th. 10, 648. — Pass.:

haec enim ridentur vel sola vel maxime, quae notant et designant turpitudinem aliquam non turpiter, etc.,

Cic. de Or. 2, 58, 236 sq.:

tum enim non sal, sed natura ridetur,

id. ib. 2. 69, 279;

2, 70, 281: ridetur ab omni Conventu,

Hor. S. 1, 7, 22:

ridear,

Ov. P. 4, 12, 16:

neque acute tantum ac venuste, sed stulte, iracunde, timide dicta aut facta ridentur,

Quint. 6, 3, 7:

quae in mimis rideri solent,

id. 6, 3, 29.—

In partic.

To smile upon one:

quasi muti silent Neque me rident,

Plaut. Capt. 3, 1, 21; cf.:

cui non risere parentes,

Verg. E. 4, 62.—

To laugh at, ridicule a person or thing (milder than deridere, to deride):

ridet nostram amentiam,

Cic. Quint. 17, 55:

O rem, quam homines soluti ridere non desinant,

id. Dom. 39, 104:

ut dederis nobis quemadmodum scripseris ad me, quem semper ridere possemus,

id. Fam. 2, 9, 1; cf.:

curre et quam primum haec risum veni,

id. Cael. 8, 14, 4:

versus Enni gravitate minores (with reprehendere),

Hor. S. 1, 10, 54:

risimus et merito nuper poëtam,

Quint. 8, 3, 19:

nostram diligentiam,

id. 2, 11, 1:

praesaga Verba senis (with spernere),

Ov. M. 3, 514:

lacrimas manus impia nostras,

id. ib. 3, 657 al.— Pass.:

Pyrrhi ridetur largitas a consule,

Cic. Rep. 3, 28, 40:

rideatur merito, qui, etc.,

Quint. 11, 1, 44; cf. id. 9, 3, 101; Hor. Ep. 2, 2, 106; id. A. P. 356:

rideri possit eo, quod, etc.,

id. S. 1, 3, 30:

peccet ad extremum ridendus,

id. Ep. 1, 1, 9; cf. Quint. 4, 1, 62; Val. Max. 8, 8, 1.

rīdeo, rīsī, rīsum, ē e (zu altind. vrīḍate, er wird verlegen, schämt sich), I) intr. lachen, A) im allg.: ridere convivae, cachinnare ipse Apronius, Cic.: puto te in hoc aut risisse auf ingemuisse, Cic.: multitudo audiens gaudet dolet, ridet plorat, Cic.: ut ridentibus arrident, ita flentibus adsunt humani vultus, Hor.: hic iudices ridere, Cic.: ridentem dicere verum, lachend, scherzend, Hor.: non puto esse, qui his temporibus ridere possit, lachen, scherzen, Cic.: inter se r., Petron.: in stomacho r., im Ingrimm l., Cic.: r. usque ad lacrimas (daß einem die Tr. in die Augen kommen), Petron.: quid risisti? Ter.: quid rides? Petron. – ridere γέλωτα σαρδάνιον, zu seinem Schaden lachen, Cic. ep. 7, 25, 1: malis ridere alienis, s. alienus no. II, b (Bd. 1. S. 308): non ex animo ridere, Porphyr. Hor. sat. 2, 3, 72. – Passiv unpers., ridetur, es wird gelacht, Lachen entsteht, Hor. sat. 1, 7, 22 u. 2, 8, 83. – B) insbes.: 1) freundlich lachen, lächeln, u. alci od. ad alqm, jmdm. zulächeln, Iuppiter hic risit, Enn.: vultu ridet Fortuna sereno, Ov.: cui non risere parentes, Verg.: m. Acc. neutr. st. des Adv., ridere blandum, Petron. 127, 1: perfidum (v. der Venus), Hor. carm. 3, 27, 67: parvulus dulce rideat ad patrem, Catull. 61, 219. – dah. übtr. v. Lebl., a) lachen = ein heiteres Ansehen haben, tempestates serenae riserunt omnes risu Iovis omnipotentis, Enn. ann. 457 sq.:

————

omnia nunc rident, Verg.: tempestas ridebat, Lucr.: ager ridet, Ov.: domus ridet argento, Hor.: acanthus ridens, Verg. – b) anlachen = gefallen, ille terrarum mihi praeter omnes angulus ridet, Hor. carm. 2, 6, 14: tibi carmina rident, Calp. 4, 51. – 2) über etw. triumphierend lachen, triumphieren, muneribus aemuli, Hor. carm. 4, 1, 18. – II) tr. über jmd. od. etw. lachen, jmd. od. etw. belachen, auslachen (s. Brix Plaut. capt. 478. Jahn Cic. de opt. gen. 11. p. 133 sq. Krebs-Schmalz Antib.⁷ Bd. 2. S. 518), A) im allg.: rideo hunc, Ter.: neque me rident, Plaut.: risi ›nivem atram‹, Cic.: r. pavimenta divitum, Sen.: ioca tua de haeresi Vestoriana risisse me, Cic.: haec ego non rideo, dabei ist mir nicht zum Lachen, das sage ich nicht zum Scherze, Cic. – poet. m. folg. Infin., Stat. Theb. 10, 648. – im Passiv, satius est rideri quam derideri, es ist besser belacht als ausgelacht zu werden, Petron. 61, 4: non sal, sed natura ridetur, Cic.: ex his omnibus nihil magis ridetur, quam quod est praeter exspectationem, Cic. – PAdi. ridendus s. bes. – B) insbes.: 1) jmd. freundlich anlächeln, neque me rident, Plaut. capt. 481. – 2) verlachen, auslachen, lächerlich machen, alqm, Cic.: haec risum veni, Cael. in Cic. ep.: versus Ennii, Hor.: quis non rideat Fornacem deam? Lact. – im Passiv, Pyrrhi ridetur largitas a consule, Cic.: Socrates ludens ab Alcibiade risus est, Val. Max.: pro! miseranda condicio!

————

rideor ubique, narror, ostendor, Ps. Quint. decl. – ⇒ rideor als Depon., rideatur alios, Petron. 57, 3.

* * *

1)

а) смеяться ( de aliquā re и in aliquā re C)

б) язвительно смеяться ( dolis repertis V)

2) быть или казаться весёлым, милым (omnia nunc rident V; ille terrarum angulus mihi ridet H)

3) блистать (ager ridet coloribus O; ridet argento domus H)

4) насмехаться, издеваться, осмеивать (dolorem alicujus Aus; aliquem C, Pt)

5) не обращать внимания, ни во что не ставить, пренебрегать (perjuria alicujus Tib; spes inanes alicujus VF; famae mendacia O)

6) шутить, говорить в шутку ( haec ego non rideo C)

ŭtĭ-nam, adv. [ut, II. A.], a particle or wishing, oh that! I wish that! if only! would to heaven! would that! etc.

Affirm atively.

Alone.

With primary tenses: Ar. Hem! aspecta: rideo. De. Utinam, male qui mihi volunt, sic ri deant! Plaut. As. 5, 1, 13:

utinam quae dicis, dictis facta suppetant!

id. Ps. 1, 1, 106:

utinam mea mihi modo auferam quae huc adtuli salva,

id. Aul. 3, 2, 19:

utinam id sit, quod spero,

Ter. And. 5, 4, 28:

utinam sciam ita esse istuc,

id. Hec. 4, 1, 21:

atque utinam ipse Varro incumbat in causam!

Cic. Att. 3, 15, 3:

(Tibur) Sit meae sedes utinam senectae!

Hor. C. 2, 6, 6:

utinam hinc abierit in malam crucem!

Plaut. Poen. 3, 6, 4:

cui quidem utinam vere fideliter abundiente auguraverim,

Cic. Rep. 4, 8, 8 (from Non. p. 469, 15).—

With secondary tenses: Am. Homo hic ebrius est. So. Utinam ita essem! Plaut. Am. 2, 1, 24:

utinam lex esset eadem, quae uxori est, viro!

id. Capt. 4, 6, 7:

utinam esset mihi Pars aequa amoris tecum,

Ter. Eun. 1, 2, 11:

utinam, Quirites, virorum fortium atque innocentium copiam tantam haberetis,

Cic. Imp. Pomp. 10, 27:

utinam promissa liceret Non dare!

Ov. M. 2, 51: Me. Fugit te ratio. So. O utinam istuc pugni fecissent tui! Plaut. Am. 1, 1, 230:

quod utinam ipse fecisset,

Quint. 10, 1, 131:

o utinam primis arsisses ignibus infans Idque ego passa forem!

Ov. M. 8, 501:

atque utinam aut verus furor ille aut creditus esset Nec comes hic Phrygias umquam venisset ad arces!

id. ib. 13, 43.—

Elliptically, without a verb:

habetis sermonem bene longum hominis, utinam non impudentis!

not, I trust, Cic. de Or. 2, 88, 361:

Caesaris... cursus quid efficiat, exspecto: utinam aliquid simile Parthicis rebus (sc. efficiat),

id. Att. 7, 11, 7:

ego adero, atque utinam tu quoque eodem die,

id. ib. 13, 22, 4; cf. id. N. D. 3, 31, 78.—

Esp. after quod: Quod utinam me suis arquitenes telis mactasset dea! Att. ap. Non. p. 341, 25 (Trag. Rel. v. 52 Rib.):

quod utinam inspectare possis timorem de illo meum,

id. Ep. ad Brut. 1, 4, 7:

quod utinam minus vitae cupidi fuissemus!

Cic. Fam. 14, 4, 1; Sall. J. 14, 21; cf. App. Flor. 4, p. 359, 22; cf.

elliptically: quod utinam, iterum utinam, tuo tamen commodo!

Cic. Att. 13, 48, 1.—

Negatively: utinam ne and utinam non (equally in use), oh that... not; would that... not: utinam ne in nemore Pelio securibus Caesa accidisset abiegna ad terram trabes, Enn. ap. Cic. Top. 16, 61:

quod utinam ne Phormioni id suadere in mentem incidisset!

Ter. Phorm. 1, 3, 5:

illud utinam ne vere scriberem!

Cic. Fam. 5, 17, 3:

haec ad te die natali meo scripsi, quo utinam susceptus non essem, aut ne quid ex eādem matre postea natum esset!

id. Att. 11, 9, 3:

Clitus utinam non coëgisset me sibi irasci,

Curt. 8, 8, 7:

utinam liberorum nostrorum mores non ipsi perderemus?

Quint. 1, 2, 6:

utinamque non pejora vincant,

id. 9, 3, 1; cf.:

utinam non inquinasset (Afranius) argumenta puerorum foedis amoribus,

id. 10, 1, 100:

utinam nec... nec,

would that neither... nor, Phaedr. 4, 6, 6 sq.